JO LEEMANS

Zangeres die in met haar kristalherldere stem in de jaren vijftig de titel "de Vlaamse Doris Day" verdiende.

Geboren in Mechelen in 1927 als Jo(sephine) Verbustel, was ze een levendige tiener, maar een met een erg zwakke gezondheid (kinderverlamming toen ze drie was). Haar ouders moesten diep in hun spaarcenten tasten om de beste dokters te betalen, maar haar gezondheid zou haar hele leven parten spelen. Zo moest ze haar studies aan het conservatorium afbreken wegens een opstoot van polio.

In 1953 kwam ze terecht bij de N.I.R. (nationaal instituut voor radio-transmissie, de voorloper van de BRT, Belgische Radio en Televisie), ook via haar huwelijk met Marc Leemans van het dramatisch gezelscap van de radio. Langzaam maar zeker begon ze daar naam te maken als zangeres : voor de orkesten van Francis Bay en Raymond Terby werktz ze zich door het repertoire en de klassiekers van die tijd. Haar glorieperiode als zangeres had plaats tussen het midden van de jaren zestig (ze debuuteerde op plaat met "Heimwee" in 1954) tot vooraan de jaren zestig, in een wereld van showorkesten, Canzonissima, en een generatie zangers en zangeressen als La Esterella, Jetty Gitari, Will Ferdy en Bob Benny.

Hits die ze scoorde in de nationale hitparade waren de evergreen "Que sera, sera" (amper een maand nadat Doris Day een nummer één hit had met dat lied stond Jo Leemans op dezelfde plaats met een Nederlandse vertaling, in december 1956), "Heel mijn hart" (ook een nummer 1-hit, in 1957), "Lazarello (n° 11), "Marjoleintje" (n° 3), "Ik ben verliefd op heel de wereld" (n° 13), en "Diep in mijn hart" (n° 7 in 1960).
Andere songs die ze rekent onder haar favorieten zijn "Ware Liefde" (True Love van Cole Porter), "Als sterren flonk'rend aan de hemel staan", "Weet je nog wel, die avond in de regen" en "Lieve Jo" (Hold'em Joe).

Vermeldenswaard is ook dat Jo Leemans ooit een Nederlandse versie opnam van "Je t'aime, moi non plus" in een duet met Jef Cassiers, maar in plaats van dat dit een cover van de stomend hete Gainsbourg/Birkin versie, was dit een bewerking van de grap die Fernandel er in Frankrijk mee uithaalde.

Samen met haar carrière als zangeres bouwde Jo Leemans ook een carrière als presentator voor radio en televisie. Zoals ze later zei : "in die tijd moest je alle kunnen : praten, zingen, acteren, bewegen, alles. We moesten de hele show dragen, van begin tot einde". In het begin van de jaren zeventig ging ze ook nog aan de slag als lesgever aan de Studio Herman Teirlinck in Antwerpen, voor het vak "repertoirekeuze, musical en jazz". Alhoewel ze aan drie musicals meewerkte, heeft ze spijt er nooit zelf een gezongen te hebben : "Ik was gevraagd om de rol van "Eliza Doolittle" in "My Fair Lady" in 1964 te doen, maar mijn man weerhield me ervan het te doen toen we zagen dat de hele productie in zes maanden af moest zijn. Later bleek dat nog een goeie zaak, want de musical heeft hier maar drie maand gelopen tengevolge de erg strenge winter dat jaar. En ik weet ook niet of ik het fysiek wel zou hebben aangekunnen".

In 1973 verliet ze Vlaanderen voor Benidorm (Spanje) wegens gezondheidsredenen, waar ze tot 1990 bleef wonen, omringd door drie honden en 32 katten. Na haar terugkeer in 1990 hernam ze echter al snel haar positie op de radio (met "78-toeren tijd", "De tafel van Jo en Jo" (with Jo de Poorter on Stubru), "Weet je nog wel", "het Spiegelpaleis" ...), maar ook op televisie met een rol in de VTM-komedie (?) "Benidorm", een reeks van panels en de soap "Familie". Ondanks het passeren van de 70 jaar, blijft ze er actief en wordt nog altijd graag gezien en gerespecteerd in heel Vlaanderen.

Koop CD's van deze groep bij

Albums :
- Que Sera Sera (LP, Philips/Phonogram, 1982)
- Het Beste van Jo Leemans (CD, Philips/Phonogram, 1990)
- Het Beste van (CD, 1998)

Websites :
- Swing is Mijn Ding, met Jo Leemans & Bob Benny.
- Korte bio van Jo Leemans in de Showbizz-site